Art of Life
คนในแต่ละช่วงวัย ล้วนเผชิญกับทั้งความงามและความเจ็บปวดคละกันไป ในชีวิตที่ให้ทั้งศาสตร์และศิลป์แก่วิญญาณภายในของแต่ละคนเรา..
- - -
วัยเด็ก - เป็นวัยที่อยู่ใกล้อดีตมากที่สุด ความทรงจำยังไม่มากขนาดต้องลาจากหรือตัดขาดจากใครหรือสิ่งใดนัก มองพ่อแม่/ผู้ปกครอง/ผู้ใหญ่สักคนเป็นอนาคตของตัวเอง หมายถึง "เขาจะอยู่กับเราเสมอ" แบบเดียวกับที่คิดกับเพื่อน แต่นั่นเป็นปริศนาและยังไม่รู้ตัว
- - -
วัยรุ่น - เป็นวัยที่เริ่มถูกไถ่ถามและถูกร้องขอต่อการเสียสละในวิถีชีวิต-ความคุ้นชิน สิ่งของหรือผู้คนที่เคยผูกพันในวัยเด็ก ที่เข้าสู่ช่วงหมดอายุขัยลงไปตามกัน เป็นวัยที่เผชิญกับความเข้าใจผิดได้ง่าย สิ่งที่คิดว่าเป็นคำตอบกับเป็นเพียงจุดเริ่มต้นหรือไม่ก็ระหว่างกลางทาง
- - -
วัยหนุ่มสาว - ผู้ใหญ่ช่วงต้น มีอดีตเพียงพอให้ศึกษามากกว่าหมกมุ่นเพราะไม่ได้ใกล้อดีตมากเหมือนก่อน เปิดรับสิ่งใหม่ ๆ ได้ดีขึ้น สิ่งใหม่ขนาดที่ไม่ต้องเชื่อมโยงถึงประสบการณ์และความทรงจำที่เคยมีมาก็ได้ เป็นวัยที่ไม่ควรสละเวลาส่วนตัวในการใช้ชีวิตทั้งกลางวันและกลางคืนมากเกินไป เพราะสำคัญกับการดำรงชีวิต ไปจนถึงการรักษาครอบครัวเอาไว้ในหลายแง่มุม รวมทั้งโอกาสในการเป็นพ่อแม่ ผู้ที่จะมอบวัยเด็กให้กับคนที่เพิ่งมาถึง ด้วยการแบ่งปันมุมมองและประสบการณ์อย่างกล้าที่จะวิพากษ์ตัวเอง
- - -
วัยกลางคน - วัยหนุ่มสาวบริบูรณ์ วัยที่ค่อนข้างรู้แน่นอนแล้ว ว่าชีวิตที่มีมาที่ใช้มาของตนในช่วงวัยต่าง ๆ ก่อนหน้า สิ่งไหนผิดเพราะพลาด สิ่งไหนผิดเพราะเจตนา สิ่งไหนถูกต้อง สิ่งไหนเป็นความรู้ (เรื่องจริง) สิ่งไหนเป็นความเชื่อ (เรื่องที่เราอยากให้มันจริง) เป็นวัยที่มีเรื่องให้ต้องสละมากขึ้นเรื่อย ๆ โดยเฉพาะอายุทางหน้าที่การงานทางสังคมที่ใกล้จะต้องจบในฐานะประชากร การได้ตระหนักว่า การเสียเวลาส่วนตัวในกลางวันหรือกลางคืนในช่วงวัยหนุ่มสาว แม้จะแค่บางครั้งบางคราวด้วยจำเป็นหรือไม่จำเป็นก็ตามแต่ ล้วนแต่นำความไม่มั่นคงมาให้ และสิ่งที่ฟ้องมากที่สุด คือสุขภาพ สุขภาพที่ไม่สามารถยืดหยุ่นให้กับอะไรหรือใครได้มากมายอีกแล้ว
- - -
วัยเกษียน/วัยชรา - เป็นวัยที่อยู่ไกลอดีตมากที่สุด มองย้อนแล้วเห็น "จุดเชื่อมโยงมาสู่ความเป็นตัวตน" ชัดที่สุด ลากเส้นได้โดยไม่หลงและอย่างมั่นคง ไม่ว่าช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตจะใช่ "อนาคต" โดยนิยามของมันหรือไม่ อนาคตนั้นเป็นสิ่งที่สร้าง "ความกังวล" ให้กับคนในทุกวัย ไม่ว่าจะใช่หรือไม่ใช่อนาคต ณ ช่วงเวลาที่อยู่ที่หายใจตรงนี้ แต่อดีตที่ได้แก้ไข พัฒนา ปรับปรุงแล้วทั้งปวงในจุดที่ผิดพลาดเท่านั้นที่ทำให้วิญญาณสงบสุขในลมหายใจที่ยังมี และมีค่ากว่าจะเอาแต่นั่งตั้งคำถามว่าตัวเองอยู่ในอนาคตแล้วใ่ช่หรือไม่ราวกับยังคงเป็นเด็กไร้เดียงสา
- - -
วัยเด็ก - เป็นวัยที่อยู่ใกล้อดีตมากที่สุด ความทรงจำยังไม่มากขนาดต้องลาจากหรือตัดขาดจากใครหรือสิ่งใดนัก มองพ่อแม่/ผู้ปกครอง/ผู้ใหญ่สักคนเป็นอนาคตของตัวเอง หมายถึง "เขาจะอยู่กับเราเสมอ" แบบเดียวกับที่คิดกับเพื่อน แต่นั่นเป็นปริศนาและยังไม่รู้ตัว
- - -
วัยรุ่น - เป็นวัยที่เริ่มถูกไถ่ถามและถูกร้องขอต่อการเสียสละในวิถีชีวิต-ความคุ้นชิน สิ่งของหรือผู้คนที่เคยผูกพันในวัยเด็ก ที่เข้าสู่ช่วงหมดอายุขัยลงไปตามกัน เป็นวัยที่เผชิญกับความเข้าใจผิดได้ง่าย สิ่งที่คิดว่าเป็นคำตอบกับเป็นเพียงจุดเริ่มต้นหรือไม่ก็ระหว่างกลางทาง
- - -
วัยหนุ่มสาว - ผู้ใหญ่ช่วงต้น มีอดีตเพียงพอให้ศึกษามากกว่าหมกมุ่นเพราะไม่ได้ใกล้อดีตมากเหมือนก่อน เปิดรับสิ่งใหม่ ๆ ได้ดีขึ้น สิ่งใหม่ขนาดที่ไม่ต้องเชื่อมโยงถึงประสบการณ์และความทรงจำที่เคยมีมาก็ได้ เป็นวัยที่ไม่ควรสละเวลาส่วนตัวในการใช้ชีวิตทั้งกลางวันและกลางคืนมากเกินไป เพราะสำคัญกับการดำรงชีวิต ไปจนถึงการรักษาครอบครัวเอาไว้ในหลายแง่มุม รวมทั้งโอกาสในการเป็นพ่อแม่ ผู้ที่จะมอบวัยเด็กให้กับคนที่เพิ่งมาถึง ด้วยการแบ่งปันมุมมองและประสบการณ์อย่างกล้าที่จะวิพากษ์ตัวเอง
- - -
วัยกลางคน - วัยหนุ่มสาวบริบูรณ์ วัยที่ค่อนข้างรู้แน่นอนแล้ว ว่าชีวิตที่มีมาที่ใช้มาของตนในช่วงวัยต่าง ๆ ก่อนหน้า สิ่งไหนผิดเพราะพลาด สิ่งไหนผิดเพราะเจตนา สิ่งไหนถูกต้อง สิ่งไหนเป็นความรู้ (เรื่องจริง) สิ่งไหนเป็นความเชื่อ (เรื่องที่เราอยากให้มันจริง) เป็นวัยที่มีเรื่องให้ต้องสละมากขึ้นเรื่อย ๆ โดยเฉพาะอายุทางหน้าที่การงานทางสังคมที่ใกล้จะต้องจบในฐานะประชากร การได้ตระหนักว่า การเสียเวลาส่วนตัวในกลางวันหรือกลางคืนในช่วงวัยหนุ่มสาว แม้จะแค่บางครั้งบางคราวด้วยจำเป็นหรือไม่จำเป็นก็ตามแต่ ล้วนแต่นำความไม่มั่นคงมาให้ และสิ่งที่ฟ้องมากที่สุด คือสุขภาพ สุขภาพที่ไม่สามารถยืดหยุ่นให้กับอะไรหรือใครได้มากมายอีกแล้ว
- - -
วัยเกษียน/วัยชรา - เป็นวัยที่อยู่ไกลอดีตมากที่สุด มองย้อนแล้วเห็น "จุดเชื่อมโยงมาสู่ความเป็นตัวตน" ชัดที่สุด ลากเส้นได้โดยไม่หลงและอย่างมั่นคง ไม่ว่าช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตจะใช่ "อนาคต" โดยนิยามของมันหรือไม่ อนาคตนั้นเป็นสิ่งที่สร้าง "ความกังวล" ให้กับคนในทุกวัย ไม่ว่าจะใช่หรือไม่ใช่อนาคต ณ ช่วงเวลาที่อยู่ที่หายใจตรงนี้ แต่อดีตที่ได้แก้ไข พัฒนา ปรับปรุงแล้วทั้งปวงในจุดที่ผิดพลาดเท่านั้นที่ทำให้วิญญาณสงบสุขในลมหายใจที่ยังมี และมีค่ากว่าจะเอาแต่นั่งตั้งคำถามว่าตัวเองอยู่ในอนาคตแล้วใ่ช่หรือไม่ราวกับยังคงเป็นเด็กไร้เดียงสา
เขียนได้ดีมากครับ ขอบคุณมาก
ReplyDelete